به مناسبت اعیاد قربان و غدیر -شاد بودن به شادی اهل‌بیت ثواب بیشتری هست تا در غمگین شدن به مظلومیت اهل‌بیت
در ادامه متن سخنرانی استاد پناهیان تقدیم حضور میگردد.
در روایت می‌فرماید: مؤمنین در عید غدیر مورد عفو و بخشش و مغفرت و رحمت قرار می‌گیرند، بیش از ماه مبارک رمضان و شب عید فطر-شب عید فطری که هر کسی در ماه رمضان بخشیده نشده باشد در شب عید فطر بخشیده می‌شود-و بیش از تمام طول سال.(فَإِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ لِکُلِّ مُؤْمِنٍ وَ مُؤْمِنَةٍ وَ مُسْلِمٍ وَ مُسْلِمَةٍ ذُنُوبَ سِتِّینَ سَنَةً وَ یُعْتِقُ مِنَ النَّارِ ضِعْفَ مَا أَعْتَقَ فِی شَهْرِ رَمَضَانَ وَ لَیْلَةِ الْقَدْرِ وَ لَیْلَةِ الْفِطْرِ؛ تهذیب‌الاحکام/6/24)
می‌فرماید: کسی که عید غدیر را گرامی بدارد تا وقتی گناه کبیره‌ای انجام نداده اگر از دنیا برود «مات شهیدا!»(فَمَنْ تَزَیَّنَ لِیَوْمِ الْغَدِیرِ غَفَرَ اللَّهُ لَهُ کُلَّ خَطِیئَةٍ عَمِلَهَا صَغِیرَةً أَوْ کَبِیرَةً وَ بَعَثَ اللَّهُ إِلَیْهِ مَلَائِکَةً یَکْتُبُونَ لَهُ الْحَسَنَاتِ وَ یَرْفَعُونَ لَهُ الدَّرَجَاتِ إِلَى قَابِلِ مِثْلِ ذَلِکَ الْیَوْمِ فَإِنْ مَات مَاتَ شَهِیداً وَ إِنْ عَاشَ عَاشَ سَعِیدا؛ اقبال‌الاعمال/1/464) در عید غدیر شما هر کاری از ثواب انجام می‌دهید، ثواب هشتاد ماه عبادت را به شما می‌دهند! در روز عید غدیر هر بِرّی، هر قدمی برای برادران دینی برداشته شود «لا تُعدّ و لا تُحصی» است.
امام صادق(ع) در روایتی می‌فرماید: اطعام به مؤمنین مانند اطعام همۀ انبیاء و صدیقین است! (وَ مَنْ أَطْعَمَ مُؤْمِناً کَانَ کَمَنْ أَطْعَمَ جَمِیعَ الْأَنْبِیَاءِ وَ الصِّدِّیقِین؛ اقبال‌الاعمال/1/465)
خود امیرالمؤمنین علی(ع) در یک عید غدیری که در روز جمعه‌ای بود، سخنرانی کردند و بعد مؤمنین را جمع کردند به خانۀ امام حسن مجتبی(ع) بردند، هم مؤمنین را اطعام کردند و هم به آنها هدیه دادند. (ثُمَّ أَخَذَ ص فِی خُطْبَتِهِ الْجُمُعَةِ وَ جَعَلَ صَلَاتَهُ جُمُعَةً صَلَاةَ عِیدٍ وَ انْصَرَفَ بِوُلْدِهِ وَ شِیعَتِهِ إِلَى مَنْزِلِ أَبِی مُحَمَّدٍ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ ع بِمَا أَعَدَّ لَهُ مِنْ طَعَامِهِ وَ انْصَرَفَ غَنِیُّهُمْ وَ فَقِیرُهُمْ بِرِفْدِهِ إِلَى عِیَالِه؛ اقبال‌الاعمال/1/464) امام رضا(ع) سنت‌شان این بود که عید غدیر هر کسی به خانۀ ایشان می‌آمد او را برای شام، نگه می‌داشت و وقتی می‌خواست برود، به او هدایای متنوعی-از انگشتر تا پارچه تا هدایای مختلف-می‌داد تا برای بچه‌هایش ببرد.
امیرالمؤمنین علی(ع) در سخنرانی خود، به مؤمنین سفارش می‌کرد که وقتی از اینجا رفتید، بروید به خانواده‌هایتان رسیدگی کنید-مثلاً-بروید بهترین غذا را برای خانوادۀ خودتان تهیه کنید. (عُودُوا رَحِمَکُمُ اللَّهُ بَعْدَ انْقِضَاءِ مَجْمَعِکُمْ بِالتَّوْسِعَةِ عَلَى عِیَالِکُمْ؛ اقبال‌الاعمال/1/463)
عید غدیر را خیلی عجیب گرامی می‌داشتند. امام صادق(ع) می‌فرماید: غدیر در آسمان‌ها شناخته‌شده‌تر و مشهورتر از زمین است (قَالَ إِنَّ یَوْمَ الْغَدِیرِ فِی السَّمَاءِ أَشْهَرُ مِنْهُ فِی الْأَرْضِ؛ تهذیب الاحکام/6/25) فرشته‌ها گناه نمی‌کنند، کجا تضمین می‌شود گناه نکنند؟ عید غدیر در قصری که در آسمان بالا برای جشن غدیر تعبیه شده است. آنها غدیر را بهتر می‌شناسند تا ما! آنها می‌دانند هستی‌شان به عید غدیر بسته است.
هر یک درهمی که شما در راه خدا صدقه بدهی، انفاق کنی یا صله بدهی-در روزهای عادی-ده‌برابر حساب می‌شود، اما روز عید غدیر اگر این کار را انجام دهی، دویست هزار برابر برایتان حساب می‌شود! (فَالدِّرْهَمُ فِیهِ بِمِائَتَیْ أَلْفِ دِرْهَمٍ وَ الْمَزِیدُ مِنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَل؛ اقبال‌الاعمال/1/463)
می‌فرماید: «أَیْنَ مَا کُنْتَ فَاحْضُرْ یَوْمَ الْغَدِیرِ عِنْدَ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع»(تهذیب‌الاحکام/6/24) هر کجا بودی یک کاری کن عید غدیر نجف اشرف در حرم امیرالمؤمنین(ع) باشی.
در روز عید غدیر خدا چه‌کار می‌کند؟ «فَإِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ لِکُلِّ مُؤْمِنٍ وَ مُؤْمِنَةٍ وَ مُسْلِمٍ وَ مُسْلِمَةٍ ذُنُوبَ سِتِّینَ سَنَةً» خدا گناه شصت سال را می‌بخشد «وَ یُعْتِقُ مِنَ النَّارِ ضِعْفَ مَا أَعْتَقَ فِی شَهْرِ رَمَضَانَ وَ لَیْلَةِ الْقَدْرِ وَ لَیْلَةِ الْفِطْرِ»(تهذیب‌الاحکام/6/24) و خدا در روز عید غدیر دوبرابر شب قدر، دو برابر شب عید فطر، دوبرابر ماه مبارک رمضان، از آتش جهنم نجات می‌دهد.
در این روز دستور داده شده که مؤمنین با هم مصافحه کنند، دست بدهند، روبوسی کنند. در آخر این روایت دوتا کلمه است که می‌فرماید: «وَ اللَّهِ لَوْ عَرَفَ النَّاسُ فَضْلَ هَذَا الْیَوْمِ بِحَقِیقَتِهِ لَصَافَحَتْهُمُ الْمَلَائِکَةُ فِی کُلِّ یَوْمٍ عَشْرَ مَرَّات»(تهذیب‌الاحکام/6/24) اگر مردم فضل این روز را به حقیقتش درک کنند، ملائکه-نه فقط در روز عید غدیر بلکه- در طول سال هر روز ده مرتبه با آنها مصافحه می‌کنند!
دست علی‌بن‌ابی‌طالب(ع) را بالا گرفت و فرمود: «مَنْ کُنْتُ مَوْلاهُ، فَهذا عَلِىٌّ مَوْلاهُ» بعد آمد نشست. حالا مردم حتی برای یک دقیقه ایستادن در آنجا زیر آفتاب هم داشتند چانه می‌زدند! اما پیامبر اکرم(ص) فرمود: همه بیایید یکی‌یکی با علی‌بن‌ابی‌طالب(ع) دست بدهید و بیعت کنید. گفتند: «آقا جمعیت زیاد است؛ سه روز طول می‌کشد تا این جمعیت بخواهد یکی‌یکی دست بدهد!» حضرت فرمود: ما می‌نشینیم تا همه بیایند و دست بدهند، می‌خواهم ببینم.
گفتند: «خانم‌ها چی؟ خانم‌ها که نمی‌توانند دست بدهند.» حضرت فرمود: یک ظرف آب بیاورید علی(ع) دست به آن ظرف آب می‌زند، خانم‌ها هم دست‌شان را بزنند.
دیگر چه‌طور باید به ما بگویند که «مهم است»؟
به نقل از: سایت «دفتر نشر و اندیشه های حجت الاسلام علیرضا پناهیان»
